ความหมายของสายลม..
ปลายเดือนมกราคม ชีวิตผมเดินทางตามภาระหน้าที่มาหยุดอยู่บริเวณตอนใต้ของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง เมื่อเสร็จสิ้นจากกิจกรรมบรรยายภาคกลางคืน แสงไฟก็หมดความจำเป็น เครื่องปั่นไฟเงียบเสียงลง เงียบจนได้ยินเสียงของลมหนาวกรูใบไม้ ความเย็นยะเยือกกรีดผ่านรูขุมขน ผมควรจะมุดร่างเข้าไปในถุงนอนหนานุ่มตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่าความอยากเพ่งมองดวงดาว
เบื้องบนคือแผ่นฟ้ามืดสนิท เบื้องล่างคือผืนดินอันกรุ่นชื้น ผมนั่งอยู่คนเดียว คิดมันไปเรื่อยเปื่อย “คืนหนาวที่ดาวพราวแสง” วลีท่อนหนึ่งผุดขึ้นมาจากไหนก็ไม่รู้ ผมคิดไปถึงเรื่องสั้นที่อยากเขียน ผมใช้ท่อนนี้ขึ้นต้นเรื่องดีไหมนะ “แล้วจะเขียนเกี่ยวกับอะไรล่ะ” “อืม ความจริงผมก็ยังไม่แน่ใจ”
ผมอยากเขียนเรื่องราวชีวิตของคนๆ หนึ่งที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมาย มีรายละเอียดของการดำรงอยู่ทุกขั้นตอน ตั้งแต่ช่วงของการแสวงหา ต่อสู้กับอุปสรรคจากภายนอกและภายในใจตนเอง เรียนรู้ที่จะรัก และค่อยๆ จดจำความผิดพลาด ผ่านพ้นจุดเปลี่ยนของชีวิต ค้นพบตัวตน จนกระทั่งถึงบั้นปลายซึ่งมีชีวิตที่สงบ เรียบง่าย งดงาม
“อุดมคติไปหรือเปล่า” “นิยายจีนกำลังภายในรึเปล่าเนี่ย” ไม่หรอก ผมจะเขียนโดยใช้เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงในบริบทของสังคมไทย เอ...จะเป็นน้ำเน่าปัญญาชนไหมนะ ออกเลี่ยนๆ คงไม่หรอก ถ้าผมเขียนได้ “ถึง” ผมจะทำให้คนอ่านได้สัมผัสกับความดี ความงาม ความจริง เข้าถึงศรัทธาของการมีชีวิตอยู่ ตัวละครของผมจะสะท้อนถึงจิตวิญญาณศิลปิน รักอิสระ รังเกลียดความอยุติธรรม และใช้ชีวิตทุกขณะราวกับว่าเป็นวันสุดท้ายของชีวิต
อุ๊บ!! ดาวตก
อธิษฐานไม่ทันอีกแล้ว ไม่เคยเห็นดาวตกหางยาวส่องสว่างอย่างนี้มาก่อนเลย
เอ.. คิดถึงไหนแล้วนะ หรือผมควรจะเขียนเรื่องราวของมิตรภาพ นับวันคำๆ นี้ดูจะสูงส่งขึ้นทุกที มิตรภาพ ความจริงใจ ความห่วงใย ห่วงหา เปรียบดังหยาดน้ำชะโลมลงบนผืนดินชีวิตอันแห้งแล้ง ท่ามกลางสังคมที่ผุกร่อน
แล้วทำไมผมต้องเขียนหนังสือด้วยล่ะ แค่นี้หนังสือยังไม่ล้นโลกอีกเหรอ ไม่มีใครเขามีเวลาพอมานั่งอ่านวรรณกรรม นั่งพินิจ พิจารณา ละเมียดละไมกับชีวิตอีกแล้ว เออ... มันก็จริง แต่ถ้าคนเราไม่ค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่ แล้วจะเกิดมาทำไม
แต่ก็อีกนั่นแหละ การแสวงหาไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสือก็ได้นี่ คนที่ค้นพบอาจไม่จำเป็นต้องรักศิลปะ เขาอาจบรรลุสัจธรรมในรถเบนซ์ราคาหลายล้าน ในอ้อมกอดของนางงามเลอโฉม คนหลายคนค้นพบความสุขบนกองเงิน แม้ว่ามันอาจจะมาจากการเสียโอกาสของผู้ด้อยกว่า มนุษย์หลายคนไม่เห็นเจ็บปวดกับสิ่งชั่วร้ายที่เขาทำ จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
แต่ความความของชีวิตที่แท้ มันน่าจะหมายถึงการอยู่อย่างมีคุณค่าด้วยมิใช่หรือ “คุณค่าแห่งชีวิต”...ฟังดูช่างเป็นอะไรที่นามธรรมอีกแล้ว
ผมหยุดความฟุ้งซ่านของตัวเองลงด้วยการเปิดไฟฉาย บางทีแสงจากดวงดาวนับล้านอาจกำลังทำให้ผมสับสน ผมหาดวงดาวที่คุ้นเคยไม่เจอ
พลิกอ่านสมุดจดของตัวเอง เล่มนี้ผมเอาไว้ใช้คัดลอกข้อความที่ชอบจากหนังสือต่างๆที่อ่านเจอ หลายครั้งข้อความไม่กี่ประโยค ทำให้ผมสงบขึ้นอย่างประหลาด
“ผมต้องการที่ยืนแบบ เจ้าชายน้อย ของแซงเต็กซูเปรี ที่สามารถพิศวงกับดวงดาวได้ทุกประเภทในจักรวาล ผมรู้ว่ามีดาวนับแสนอยู่บนท้องฟ้า แต่นับได้สี่ดวงผมก็ว่าพอแล้ว
ข้อสำคัญคือผมต้องหามันให้พบ เพื่อที่จะได้มองมันอย่างเต็มตา มีสง่า มีศักดิ์ศรี แล้วมีความเป็นเพื่อนให้คนที่อยากเป็นเพื่อน ผมไม่จำเป็นต้องคบกับคนทุกประเภทบนโลกใบนี้
ผมเป็นในสิ่งที่ผมเลือก ผมต้องการนับถือตัวเองมากกว่าการท้าทายตัวเอง
ผมไม่ต้องการพิชิตยอดเขาที่สูงที่สุด แต่ต้องการแค่รู้ว่า อากาศที่เชิงเขาก็เย็นสบายดีแล้ว ผมต้องการ “ค้นหา” มากกว่า “ค้นพบ”
เพราะการค้นหาทำให้ผมนับถือตัวเอง ส่วนการค้นพบนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่จะตามมา...”
เป็นข้อเขียนของ สุชาติ สวัสดิ์ศรี เรื่องความในใจข้ามยุค
คำนำของหนังสือเรื่องสั้นช่อการะเกด
สายลมหนาวพัดมาอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่มาพร้อมกัน สายลมอาจพัดพาความฉ่ำชื้น ความร่มร้อน ความเยือกเย็นมาสู่เรา แต่สายลมไม่เคยปรากฎตัว
ผมเริ่มเข้าใจว่าบางสิ่งบางอย่าง เราไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา
ไม่มีคำกล่าวใดสามารถอธิบายถึงแรงขับเคลื่อนภายในได้หมดจด ไม่ว่าจะเป็นความอยากเขียน ความอยากออกเดินทาง ความรักในเพื่อนมนุษย์
ผมไม่มีวันมองเห็นความหมายจากสายลมหรอก
แต่ผมรู้สึกได้ ผมเชื่อเช่นนั้นจริงๆ
จุลสารมิตรภาพ ของชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติและทรัพยากรธรรมชาติ
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ก.พ. 2541
Happy Valentine's Day
Dew..
